این، زمین بازی ما نیست!

سال ۸۶ این وبلاگ رو برای نوشتن تحلیل‌های سیاسی و اجتماعی راه‌اندازی کردم. تا مدتی که وبلاگ‌نویسی توی بورس بود، اینجا می‌نوشتم. وبلاگ‌نویسی باعث شد بیشتر بخونم تا بتونم بهتر بنویسم. این کار باعث شد که برخی یادداشت‌های اون زمان حتی در روزنامه‌های کشوری هم چاپ بشه و در جشنواره‌های ملی، رتبه بیاره. تا اینکه شبکه‌های اجتماعی متن محور و عکس محور مثل توییتر و اینستاگرام بواسطه فراگیر شدن گوشی‌های هوشمند، جای خودشون رو توی جوامع باز کردن. شبکه‌هایی که برخلاف وبلاگ‌ها، در تصاحب شرکت‌های غربی و عمدتاً آمریکایی بودن و هستن! و خوب طبیعیه که چیزی رو اجازه انتشار بدن که با قواعد بازی اونها جور دربیاد. وبلاگ‌ها در مقایسه با شبکه‌های نوین اجتماعی مثل پیام‌رسانی با دود و کبوتر میمونه اما بستن صفحه اینستاگرام من با حدود ۱۱ هزار دنبال‌کننده، بهانه‌ای شد که دوباره به وبلاگم سری بزنم! جایی که اگرچه دیگر در این زمان و عصر، کارایی چندانی ندارد و شاید این مطلب را اصلاً کسی نبیند و نخواند اما همچنان در دسترس هست چون اینجا با قواعد کشور خودمون مدیریت میشه و از بستن‌ها و حذف کردن‌های بی چارچوب غربی‌ها خبری نیست! کاش به توان داخلی جوان‌های ایرانی اعتماد بشه و بجای راه‌اندازی چندین پیام‌رسان کوچک و درشت با کیفیت پایین، روی یکی دو پیام‌رسان و شبکه اجتماعی قوی و کاربردی داخلی کار میشد البته با تفکر مدیریت موشکی نه مدیریت پوشکی!

۵ رمضان سال ۱۴۰۱